Eintracht Frankfurt: Dominacja na boisku

Eintracht Frankfurt został oficjalnie założony 8 marca 1899 roku jako Frankfurter Fußball-Club Victoria von 1899. Początkową ideą powstania zespołu było stworzenie klubu piłkarskiego, który mógłby reprezentować miasto Frankfurt i rywalizować z innymi drużynami w regionie. Dopiero 24 maja 1911 roku dokonali przełomu, łącząc się z innym lokalnym klubem o nazwie Kickers, tworząc TuS Eintracht Frankfurt/Kickers (źródło: einrichtfrankfurt.de).

Początki Eintrachtu były naznaczone walkami zarówno na boisku, jak i poza nim, w których starano się osiągnąć trwały sukces. Jednak nie zajęło im zbyt dużo czasu, aby wywrzeć wpływ po utworzeniu, kiedy zdobyli regionalne tytuły podczas I wojny światowej (źródło). Niektórzy znani gracze z tej epoki to Otto Warmbrunner, Wilhelm Bender i Richard Kress.

Pomimo tych wczesnych osiągnięć Eintracht nadal miał wiele do poprawy. Przez większą część swojej przedwojennej historii losy ich ulegały wahaniom – czasami cieszyły się udanymi sezonami, a innym razem spadały z ligi.

Złota era Eintrachtu Frankfurt rozpoczęła się pod koniec lat pięćdziesiątych pod wodzą trenera Paula Oßwalda, który poprowadził drużynę do triumfów w lidze krajowej i regularnych miejsc w czołówce (źródło). Nadeszło ich największe osiągnięcie 1959 kiedy podnieśli mistrzostwo Niemiec po pokonaniu lokalnego rywala Kickersa Offenbacha (źródło).

Kolejnym kultowym momentem w historii klubu jest ich bieg na Finał Pucharu Europy 1960. Podczas tej kampanii w drodze do finału udało im się pokonać znaczących przeciwników, takich jak Rangers FC i Young Boys. Eintracht Frankfurt ostatecznie zmierzył się z hiszpańskim gigantem Realem Madryt, a mecz zakończył się porażką 7:3, ale nadal był świętowany jako osiągnięcie za dotarcie do tego etapu (źródło).

Eintracht odniósł dalsze sukcesy w latach 70. i na początku 80. pod wodzą trenerów Friedela Rauscha, Dietricha Weise i Jörga Bergera (źródło). Kluczowi gracze z tych epok to Bernd Hölzenbein, Karl-Heinz Körbel i Charly Körbel – wszyscy oni w znaczący sposób przyczynili się do triumfów w krajowych pucharach, w tym wielu tytułów DFB-Pokal (źródło).

Eintracht Frankfurt od dawna rywalizuje z 1. FSV Moguncja 05, co ma swoje źródło w bliskości geograficznej – oba kluby mają swoje siedziby w regionie Ren-Men w Niemczech. Ta rywalizacja sięga dziesięcioleci wstecz, ale stała się bardziej intensywna po awansie Mainz w niemieckiej piłce nożnej w ciągu ostatnich dwóch dekad (źródło). Mecze pomiędzy tymi drużynami nazywane są tzw Derby Renu i Menu i są to wydarzenia z niecierpliwością wyczekiwane, często charakteryzujące się wysokim poziomem pasji zarówno ze strony graczy, jak i fanów.

Kolejnym rywalem dla Eintrachtu Frankfurt jest Kickera Offenbacha, przede wszystkim ze względu na wspólną historię z początków niemieckiej piłki nożnej. Rywalizacja między tymi zespołami ma ponad sto lat i obejmuje nawet wspomniany finał Mistrzostw Niemiec z 1959 r. (źródło).

Eintracht Frankfurt wzywa Park Deutsche Banku (dawniej Commerzbank-Arena) – nowoczesny stadion będący ich bazą od chwili jego otwarcia w 1925 roku (źródło). Deutsche Bank Park, mogący pomieścić około 51 500 widzów, oferuje imponującą atmosferę, z którą muszą zmagać się drużyny gości.

Ogromne wsparcie ze strony zagorzałych kibiców Eintrachtu tworzy zastraszającą atmosferę dla przeciwników; w tym miejscu rozegrało się wiele niezapomnianych chwil. Jeden z takich momentów miał miejsce 12 maja 2018 r., kiedy zmierzyli się z Bayernem Monachium w finale DFB-Pokal, zapewniając sobie zwycięstwo dzięki bramce Ante Rebicia i Mijata Gacinovica w końcówce (źródło).

Eintracht Frankfurt może poszczycić się jedną z najbardziej zagorzałych fanów w Niemczech – znaną nie tylko w kraju, ale także w całej Europie. Kibice pochodzą z różnych środowisk, ale łączy ich niezachwiana lojalność wobec ukochanego klubu.

Wybitne grupy fanów obejmują „Umrzeć Adlerze„ (The Eagles), którzy tworzą choreografie obejmujące gigantyczne banery i wyszukane pokazy. Kibice również zbierają się, aby wyśpiewywać klubowy hymn „Jestem Herzen von Europa" (W sercu Europy) przed meczami w Deutsche Bank Park (źródło).

Eintracht Frankfurt ma bogate tradycje zarówno na boisku, jak i poza nim – jeden z takich rytuałów polega na tym, że gracze stają przed swoimi kibicami po meczach u siebie, niezależnie od tego, czy wygrywają, czy przegrywają, i okazują wdzięczność za swoje wsparcie poprzez wykonanie zorganizowanego klaskania zwanego „Laufer La Ola”

1. Zwycięstwo Mistrzostwa Niemiec 1959 z lokalnym rywalem Kickers Offenbach.
2. Dotarcie do Finał Pucharu Europy 1960 po pokonaniu znaczącego przeciwnika, ale przegranej z Realem Madryt.
3. Zdobył wiele krajowych triumfów w pucharach, w tym pięć tytułów DFB-Pokal: 1974, 1975, 1981, 1988 i ostatni w 2018 roku.
4. Zajęcie czwartego miejsca w Bundeslidze w niezwykle konkurencyjnym sezonie 1991–92 (źródło: bundesliga.com).
5. Powrót po deficycie w rewanżu i pokonanie Benfiki po bramkach na wyjeździe w ćwierćfinale Ligi Europejskiej UEFA podczas magicznej kampanii, która dotarła do półfinału w sezonie 2018-19 (źródło: uefa.com).
6. Wyrównujący wynik w ostatniej minucie meczu z FC Köln w 1997 roku, co ostatecznie uratowało klub przed spadkiem (źródło: eintracht-frankfurt.de).
7. Zapewnienie sobie powrotu do Bundesligi już po jednym sezonie 2011-12 i zajęcie drugiego miejsca w 2.Bundeslidze.
8. Zdobycie Pucharu Intertoto UEFA w 1967 roku, pokonując Inter Bratysława w dwóch meczach (źródło).
9. Pokonanie Bayernu Monachium na oczach własnych fanów na Allianz Arena podczas ekscytującego spotkania, które zakończyło się wynikiem 5:1 w ramach pamiętnej kampanii pod wodzą trenera Adi Hüttera (źródło: bundesliga.com).
10. Prowadzenie i uczestnictwo w licznych międzynarodowych meczach podczas m.in 1974 I Mistrzostwa Świata FIFA 2006, co potwierdza status Deutsche Bank Park jako stadionu światowej klasy.

Eintracht Frankfurt przeszedł długą drogę od swoich skromnych początków, stając się jednym z najbardziej kultowych niemieckich klubów piłkarskich – tworząc po drodze niezapomniane chwile, rywalizacje i tradycje. Ich fani pozostają niezwykle lojalni i oddani – nie mogą się doczekać kolejnych sukcesów Die Adler zarówno na froncie krajowym, jak i europejskim.